Alan Moore ye pa munchos el meyor guionista de cómics nunca habíu, creador d’obres como Watchmen, The Killing Joke, V for Vendetta, Tom Strong, Promethea o The League of Extraordinary Gentlemen. Por embargu, tamién se-y conoz poles sos opiniones ácides sobre’l mediu, una crítica feroz que fai a los cómics de superhéroes y a les películes basaes nellos. Y agora, que salió de la profesión y dedícase a escribir noveles (Long London) y dirixir películes (The Show), paez que los periodistes pínchenlu pa qu’eche la llingua a pacer tamién sobre hestories populares nestos medios. Y la verdá ye que nun se corta. Nuna entrevista recién pa Screen Rant, “el magu de Northampton” quedó a gustu falando por casu de Tolkien y El Señor de los Aniellos: “Tolkien nun ye un autor qu’almirase especialmente”, dixo, masque lu lleó nos años sesenta como parte de la contracultura que yera, y, tamién, comentó, “l’imperialismu, el racismu, el clasismu, l’aire de misoxinia” de la narrativa fantástica daquella ye “un campu de mines”.
Tocántenes a Game of Thrones, tampoco ye que-y prestara. Nuna historia de fantasía, dixo, “quiero dalgo que daveres cambie la mio visión de la realidá mientres toi encerrizáu nel llibru, que me permita tou tipu de posibilidaes nueves que nun considerara. […] En viendo namás unos episodios de Game of Thrones, y esto nun ye face-y la cruz, nun vi más qu’eso, paecióme que yera The Soprano ambientada en Dorset nel sieglu V. Esa foi la impresión que me dio, que yera una saga familiar con traiciones sangronientes y too eso”.
Anque la entrevista nun ta dafechu espublizada tanina, dende Screen Rant comenten qu’Alan Moore piensa que la fantasía ha discutir cuestiones filosófiques, non depender de clixés establecíos nel xéneru. Como exemplu de bona fantasía señala la triloxía Vorrh de Brian Catling y The Voyage of Arcturus de David Lindsey. Obres non llendaes pol realismu y que nun son “dalgo que Tolkien garró de la mitoloxía nórdica”.
