La polémica ye tremenda. Un asesín en serie espantible, que fizo coses tan horroroses que cuesta hasta imaxinar, ye la estrella del últimu bombazu de Netflix. Yá ye la segunda serie n’inglés más vista de la canal, y tampoco nun ye que-y ficieren demasiada publicidá. Foi esguilando, adulces, hasta que la suxerencia del algoritmu frayó a tolos usuarios. Al poco sacaron un documental sobre Jeffrey Dhamer, unos díes dempués ún sobre John Wayne Gacy, otru sicópata que fai una apaición na serie. De xuru que los creativos yá tan con una tormenta d’idees, a ver de qué monstruu real sacar una serie nueva. Pero, ¿qué tien la serie, pa ésitu talu? La verdá qu’unes cuantes coses.
Ryan Murphy ye’l creador de la durable American Horror Story, y ta claro que tuvo bon tinu al escoyer a ún de los actores d’esta, Evan Peters, pal papel protagonista de Dahmer. N’AHS, na que fai un papel distintu en cada temporada, tien demostrao una versatilidá ablucante, pero pa mio idea nada como lo d’agora. Y ye que, masque nun se corten al mostranos les otomíes que comete l’asesín (hai quien diz que tendríen de mostralu n’actividaes necrofíliques, pero paezme que ye de sobra dexar claro que ye dalgo qu’ocurre), Peters ye a mostrar el llau humanu d’esi monstruu. Jeffrey Dahmer, por munchu dolor que tuviera provocao, por mui malváu que fora, yera un desgraciáu más como tou fíu de vecín.
Los monstruos de verdá nun son como los más de les películes, creatures ensin alma, y pueque seya por eso que los de verdá produzan embruxilamientu talu. “Yera mui normal, siempre saludaba”, porque nos paez inconcebible que fora a facer coses tan espantoses una persona cola que pudiéremos empatizar.
Cierto ye que les quexes son comprensibles. Per un llau, ye tan recién (prendiéronlu en 1991) que les families de les víctimes siguen vives, y nun tienen nenguna gana de recordar tolo qu’asocedió. Per otru, nun pue facer nenguna gracia que conviertan en protagonista d’una serie a la persona que-yos arrebató los seres queríos. Fálase de qu’esta nueche d’ánimes pue llevase antroxase de Dahmer, y naide nun quiere tropezar a daquién asina andando a soles pela escuridá. La verdá que la serie, tanto pol tema como pol enfoque, pue considerase abondo inmoral, anque tamién critique que’l racismu y la homofobia permitiéron-y salir indemne unes cuantes vegaes. Y nun duldo de qu’en Netflix lo tienen claro. Ye llamadero qu’una de les categoríes nes que nun principiu metieron la serie yera “temática LGTB”, lo que tien tol sentíu del mundu porque’l protagonista y les más de les víctimes son homosexuales, y la serie afonda enforma nel ambiente d’aquellos años, pero nun tardaron en quita-y la etiqueta pa que nun-y llovieren les crítiques por xuncir una cosa cola otra.
La verdá ye que yo cayí nel embruxilamientu del que falo, y la verdá que nun me da más que seya daqué inmoral, masque lo siento pola xente más afeutao. L’arte tien la virtú de facenos ver les coses dende otros puntos de vista, y pienso que nos fai más humanos ver qu’hasta la peor persona del mundu sigue siendo una persona. Eso ye abondo pa que seya bono facer arte “inmoral”, y a min pagóme la pena ver esta serie… magar les velees que me traxo les nueches siguientes.
