Nun branu de 2016 apaecía na Tokyo Game Show un tráiler d’un videoxuegu esperáu por unos cuantos fanáticos de la saga Nier, pero desconocíu hasta aquel momentu pa la mayor parte xente: esti xuegu yera’l Nier Automata, que s’asoleyó nel entamu del añu 2017. Magar que’l so llanzamientu nun foi de los más fuertes, sele foi algamando nuevos xugadores que lu ponderaron tanto pola xugabilidá como pola historia y los sos escenarios.
Pero como diximos al entamu, esti xuegu formaba parte d’otra saga: el Nier Automata yeen realidá la secuela del Nier, que s’asoleyó pa PS3 en 2010 n’Europa, y del qu’a España aportaron poques unidaes y ta consideráu un xuegu raru y, polo tanto, un xuegu de coleicionista y perdifícil de consiguir. Yera un xuegu bastante complexu, y que pasó
bastante desapercibíu nel mercáu naquel momentu, pero que col éxitu del Nier Automata pasó a ser un xuegu mui buscáu pola xente que quería conocer más d’aquella historia. A la fin, y pa suerte pa toos, decidieron facer un remake que ta acabante de salir pa PS4 y PC.
Tenemos qu’añadir, pa enguedeyar más l’asuntu, qu’en Xapón nun hai un Nier solo, hai dos nos que cambia un poco la historia: Nier Gestalt y Nier Replicant (que ye sobre’l que se fai’l remake que tenemos agora). Amás, al empar, estos xuegos yeren un spin-off de la saga Drakengard. Casi que fai falta un esquema pa saber la composición de la saga.
El Nier Replicant asitianos nel planeta Tierra, nun momentu postapocalípticu con casi too en ruines. Ye nesti escenariu nel que’l protagonista, un mozu que vive nuna aldea perdía, entama un viaxe pa buscar una cura pa la so hermana, que carez una enfermedá máxica nomada “necrosis rúnica”, y que paez que se pue curar con unos versos sellaos. Nesti
viaxe acompáñalu un grimoriu que fala: el Grimoire Weiss.
El xuegu tien amás otros dos protagonistes: Kainé y Emil. Nel viaxe atopes toa mena de personaxes, non solo humanos. L’éxitu d’esta saga debese al trabayu que tien de fondu tanto a nivel d’historia, onde atopamos distintos finales (sí, sí quies conocer tola historia vas tener que xugalu más d’una vez) sí, como a nivel de diseñu de personaxes y escenarios.
L’encargáu de facer esti universu ye Yoko Taro, que tien un estilu reconocible en cualesquier trabayu nel que participa, carauterizáu pola escuridá de les histories y los personaxes. Yoko Taro entamó la so carrera na compañía Cavia y cuando zarró entamó a trabayar con Square Enix. Aparte de la saga Nier, tamién ye conocíu por dirixir el
SINoALICE, un xuegu pa móviles onde podemos atopar dellos personaxes de los cuentos tradicionales nuna nueva versión, como son Cenicienta o Blancanieves. El xuegu, cómo non, nun s’asoleyó ensin qu’hubiera dalguna polémica, y la polémica vieno por Kainé. Kainé ye un personaxe intersexual, y ún de los llogros que podíes consiguir yera ver la ropa interior a Kainé y descubrir que muérganos sexuales tenía pa “descubrir el so secretu”. Creo que nun fai falta dicir lo irrespetuoso que ye esto. Xustificáronse diciendo que yera una alusión a otru llogru que yá había nel Nier
Automata, que consistía en ver la ropa interior delles veces a 2B, la protagonista del xuegu, otru llogru que tamién da muncho que pensar.Tanto Nier Automata como Nier Replicant son dos xuegos que paga la pena prebar, y
magar que’l Nier Replicant ye anterior, pues xugar primero la secuela ensin problema, l’orde nun afeuta muncho (preba d’ello ye tola xente que xugó primero el Nier Automata ensin saber qu’había un xuegu anterior). Dambos son xuegos pa echa-yos hores y esfrutar d’una historia que nel fondu ye bastante tráxica y nun dexa indiferente a naide.
