Na vida hai veces que paez que daquién ye a ver el futuru y a imaxinar lo que podría ser una grandísima serie. Munches veces, esto vien d’un fan fiction qu’acaba faciéndose realidá otres, per contra, acaba surdiendo d’una parodia. Daqué asemeyao a esto ye lo que pasó con The Young Pope y The New Pope (una manera estremada de llamar a la que ye, en realidá, la segunda temporada de la primera).
Lo cierto ye que’l mundu de l’alta política y el de les altes esferes eclesíastiques tienen muncho en común: Contrólase una bona cantidá de poder, ye precisa una capacidá de convicción grande y, si se son a remanar bien les coses, acaba ún siendo xefe d’estáu o de gobiernu cuando llega a lo cimero. Pa llegar, si nun casu hai que ganar eleiciones y “congresos” de partíu (anque cada vez menos por mor de les primaries) y nel otru’l congresu qu’hai que ganar llámase “Cónclave”; por nun falar de tol percorríu dende que s’entra nel seminariu hasta que s’acaba vistiendo col mesmu color de Richelieu.
Recordái esti nome: Voiello
Contrariamente a lo que se pueda pensar, nun ye’l Papa (nengún d’ellos) el que remplaza a la figura mítica de Frank Underwood, sinón el sempiternu Secretariu d’Estáu de la Ciudá del Vaticanu. Con un estilu munchu más humilde (y más humanu y bonal) que Frank Underwood, esti personaxe ye’l dignu sucesor d’un Frank Underwood al que too-y diba bien y que fai de la intelixencia política y de la información les principales ferramientes pa medrar (y caltenese) nun puestu que ye, n’última instancia, de desginación papal.
Sicasí, la serie nun se centra n’esclusiva na figura de Voiello – que ye ún de los protagonistes, ensin ser l’actor más destacáu – sinón en tol entramáu políticu qu’arrodia la figura del papa en Roma. Amás, la manera de tratalo ye enforma interesante, porque pon enriba de la mesa los problemes a los que la Ilesia Católica se ta enfrentando: homosexualidá, matrimoniu de los cures, escándalos de pedofilia, reformes llexislatives que-yos faen tener que pagar impuestos como l’IBI… y amuesa les estremaes visiones que conviven dientro d’ella siempre dende una visión estrena, onde se ve que la mirada al mundu eclesiásticu ye enforma crítica y que pon de relieve la desconexón qu’hai ente la Ilesia y la sociedá.
Una serie inclusiva… …de manera natural
Nes interpretaciones, hai que destacar el bon papel que desendolquen non solamente Silvio Orlando como’l Cardenal Voiello, sinón tamién un escelente Javier Cámara y John Malkovich. Pero lo que más llama l’atención pa bien (o, meyor dicho, lo que llama l’atención y nun rincha) ye la manera na que la serie emplega personaxes discapacitaos de forma normal y natural; ensin que seya daqué que mos “rinche” nin, tampoco, en roles subordinaos o específicos.
Dende va tiempu ye un alderique abiertu nel mundu de les series televisives qué rol deberíen xugar coleutivos históricamente reprimíos y marxinaos como les muyeres, les minoríes étniques o les persones con diversidá funcional. ¿Hai que caltener el realismu de lo que se representa?
Lo cierto ye que The New Pope pon fin de manera elegante a esti alderique. Ta claro que’l repartu nuna serie de cardenales y papes tien que ser mayormente compuestu por homes, pos ye la Ilesia Católica una de les instituciones más machistes qu’hai. Sicasí, esto nun ye un problema pa contar tamién con personaxes femeninos d’importancia; como la responsable de rellaciones públiques del Vaticanu Sofia Dubois (Cécile de France), o que pertenecen a otros coleutivos discriminaos como son discapacitaos mentales y persones con nanismu; qu’actúen con una normalidá y inclusividá que mos prestaría ver más veces nel cine y nes series.
